De weg naar Chili, of ook niet (11--16/05/19)Zaterdagochtend springen we terug de fiets op vanuit San Antonio de Los Cobres. We vertrekken op tijd want we weten dat de wind stevig zal zijn vandaag en zeker in de namiddag. Als we goed en wel weg zijn heeft Ruth weer last van haar knie. Ze merkt dat ze nog niet de kracht heeft om de pas van vandaag te trotseren. We besluiten om te liften Enkele kilometers later stopt een pick-up jeep die Ruth afzet in het dorpje over de pas, Olacapato. Bob fietst verder. Terwijl Ruth wacht (lekker warm in de plaatselijke verzorgingspost omdat er nergens anders een plekje binnen te vinden is) wordt de wind enkel maar steviger. Een dikke 3 uur later komt Bob er ook aan. Hij lift ook de laatste 10km omdat de wind het onmogelijk maakt om te fietsen. Daarom slapen we die nacht ook in de plaatselijke herberg. De tent zou namelijk snel weggeblazen worden. Als Bob 's avonds de GPS spot wil afzetten zoeken we alles af, niet te vinden. De volgende ochtend gaan we dan ook langs de politie. We mogen hun computer gebruiken om het laatste signaal van de spot te lokaliseren. Dit is halfweg de pas is en we besluiten erheen te liften. Dit lukt allemaal vrij vlot, het weer is ook een pak aangenamer dan gisteren, de wind is wat gaan liggen. Helaas levert onze zoekactie niets op en keren we terug naar Olacapato. We rusten er, lezen een boekje in het zonnetje en bekijken de route voor de volgende dagen. Ruth gaat nog even langs de politie om hun wifi te gebruiken zodat we de familie kunnen laten weten dat de spot zoek is maar dat wij ok zijn. Helaas zit de politie op een feestje en moet Ruth later terugkomen. Op de terugweg naar onze herberg wordt ze plots gebeten door een hond. In paniek en met een been vol bloed komt ze bij Bob. We gaan langs de plaatselijke verzorgingspost waar de wonde goed wordt verzorgd. We willen zo snel mogelijk terug in Salta geraken voor de nodige vaccinaties en een goede opvolging. We hebben geluk: er komt net een camionchauffeur binnen die meteen voorstelt ons mee te nemen naar Salta, hij gaat toch die richting uit. We gaan nog even langs de politie om het voorval te melden en om nog eens wifi te vragen. Op het moment dat we verbonden zijn, komen we nog tot een nare ontdekking. Onze familie blijkt al enkele uren in angst te verkeren. Het noodsignaal van onze GPS spot is geactiveerd. (De vinder van onze spot heeft deze knop ingedrukt.) Daardoor wordt de familie op de hoogte gebracht, en een zoekactie opgestart. Meteen bellen we het thuisfront. Opluchting alom. Daar cirkelden al enkele angstscenario's door de hoofden, andere dan een (simpele) hondenbeet. An heeft geregeld dat we binnenkort weer een nieuwe spot hebben. Merci An . De volgende ochtend vroeg laden we de fietsen op de camion en langs een prachtige weg rijden we terug naar Salta. De trucker heeft er duidelijk deugd van dat er volk meerijdt, zijn tetter staat niet stil. In het Spaans en met de nodige handgebaren kunnen we tot gesprekken komen. Maar hoe langer we rijden, hoe meer het ' si si si' en ja-knikken wordt. Aangekomen in Salta zet Ramon ons vlak bij het ziekenhuis af, waar we snel verder geholpen worden. Al is het eerste ziekenhuis geen pretje. Het is er erg druk, niemand praat Engels en Ruth wordt een beetje van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk komen we erachter dat in dit ziekenhuis geen vaccin te verkrijgen is. Dan maar naar het volgende. Daar is het al veel rustiger en wordt Ruth beter geholpen. De wonde wordt nagekeken en opnieuw verzorgd (waar in het andere duidelijk geen tijd voor was). De verpleger legt haar ook uit dat ze zich geen zorgen moet te maken over het vaccin, in deze regio zou geen rabiës zijn (dit wordt later door verschillende dokters bevestigd, alsook door het tropisch instituut in België). Hij raadt wel aan de volgende ochtend langs de dokter te gaan. Zo gezegd zo gedaan, volgende ochtend terug naar het ziekenhuis. Opnieuw geen vaccin, maar wel opvolging van de wonde. En 5 dagen rust, niets doen en dan rustig terug beginnen. De wondes moeten goed genezen zijn. Dat is balen. We willen gewoon kunnen fietsen. Ruth besluit dat zij met openbaar vervoer verder reist naar Uyuni en dat Bob met de fiets tot daar komt.
We bekomen nog een dagje van de gebeurtenissen en passeren nog langs een leuk museum met kunstwerken uit de regio's die we nog zullen passeren. Donderdag vertrekt Bob terug met de fiets. Ruth rust verder en plant haar route om Bob snel terug te zien!
6 Reacties
Terug op de fiets van Salta tot San Antonio de los Cobres (2- 10/05/19)Met veel goesting pakken we onze fietsen uit en knutselen deze weer in elkaar. Tegen de middag vertrekken we met de zon op ons gezicht de bergen in. Eens de stad uit is het zalig fietsen doorheen een canyon langs een kabbelend riviertje. Na een 30- tal kilometer beginnen we gestaag te klimmen. De volgende dagen moeten we immers de Altiplano op. Het hoogplateau van de Andes wat rond de 4000m ligt. We vinden onszelf een plekje naast de rivier en stellen voor het eerst in lange tijd onze tent weer op, zalig! De twee volgende dagen klimmen we om de eerste bergpas over te steken. Bob heeft een flinke verkoudheid (overgekregen van Ruth?), bovendien speelt zijn rug hem parten. We besluiten om het rustig aan te doen en een dagje extra te fietsen i.p.v. onszelf te forceren. Het geeft een geweldig gevoel om weer in de bergen te zijn en te genieten van het uitzicht als we de eerste pas over gaan. De afdaling is zalig. We fietsen doorheen het nationaal park van Los Cardones. Een uitgestrekte vallei met gigantische cactussen tegen een decor van gekleurde bergen met prachtige vormen, en dit allemaal op een heerlijk stukje asfalt. Echt genieten dus! Meteen na deze afdaling beginnen we aan de volgende beklimming. En dat wordt er een van jewelste. We zullen namelijk de hoogst berijdbare bergpas van Argentinië oversteken (4895m). De volgende twee en een halve dag klimmen we dan ook richting deze pass en de altiplano op. Ruth bereikt ook de 10 000km, toch een leuk gevoel! Het is er prachtig, al zien we de laatste dag, als we de pas zullen oversteken, enorm af. Bob is nog steeds verkouden, Ruths knie doet lastig en dan staat er nog een snoeiharde tegenwind die het fietsen vaak onmogelijk maakt. En ook niet te vergeten, hoe hoger je gaat, hoe minder zuurstof en ook dat voelen we alle twee heel fel. We doen maar liefst 10 uur over de laatste 25 km. Het is dan ook bijna 19u als we de pas oversteken en wetende dat het om 19u 30 donker is geeft ons dit geen goed gevoel. We hebben echter geen andere keuze dan toch nog even doorgaan. Slapen op deze hoogte zou de kans op hoogteziekte te groot maken. Half in het donker dalen we af tot een aanvaardbare hoogte en een geschikt plekje om de tent op te stellen. Meer dan de tent opstellen en enkele toastjes eten zit er niet in. We zijn beide te uitgeput en zijn blij dat we veilig en wel in de tent liggen! Bij het opstaan krijgen we weer een mooi bergzicht cadeau en dat met een laagje ijs op het water. We dalen af tot San Antonio De Los Cobres. Daar nemen we enkele dagen rust om te bekomen van de stevige inspanningen van de voorbije dagen.
De weken na Patagonia zullen we niet snel vergeten. We vertrekken enkele dagen vroeger dan gepland in Patagonia. Ruth heeft namelijk al een zestal maanden dagelijks last van krampen en diaree. Het is niet meer mogelijk om zonder zorgen te genieten van de komende maanden fietsen in de natuur, dus besluiten we om Ruth in Cordoba te laten onderzoeken. Onderweg naar Cordoba valt er nog een ander beestje op Ruth: een stevige griep maakt dat ze maar weinig waard is. Bob trekt er dan maar alleen op uit in Buenos Aires. Dankzij Juan, die een afspraak voor ons regelt in het ziekenhuis, kan Ruth er snel terecht. Er wordt meteen bloed genomen en verder onderzoek gedaan. Ze krijgt medicatie voorgeschreven en dan moeten we een week afwachten. Zo gezegd zo gedaan. Ruth is ook nog goed ziek van de griep dus rusten is de boodschap. De medicatie slaat niet. Opnieuw naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. Er wordt meteen die dag nog een afspraak geregeld met de darmspecialist. De nodige onderzoeken vragen zeker nog een week. Dit leidt tot de nodige frustraties. We willen heel graag terug de fiets op en vertrekken, maar Ruth moet eerst beter zijn. De darmspecialst regelt alles zo snel als mogelijk, in België zou ons dit heel wat meer tijd kosten. Dat is heel fijn! Ze zijn allemaal super vriendelijk in het ziekenhuis en helpen ons zo snel als mogelijk verder, zoeken een collega die kan vertalen in Engels, brengen Ruth naar de juiste afdelingen en doen de nodige onderzoeken. Alles is zeer professioneel, dit vanwege de hoog aangeschreven universiteit van Cordoba. We zijn ook een beetje gekluisterd aan Cordoba omdat Ruth vaak naar het ziekenhuis moet. Het laatste weekend kunnen we er even op uit. We verwennen onszelf met een uitje naar Tanti, waar we genieten van een verblijf met sauna en zwembad en waar we 's avond een lekkere barbecue voor onszelf bereiden. Zondag maken we nog een wandeling in de buurt en genieten van de Argentijnse Sierra. Dat deed even veel deugd! Uiteindelijk, na helemaal binnenstebuiten te zijn gekeerd, komt er weinig uit de resultaten. Op zich is dit goed, want niets om je echt zorgen over te maken, anderzijds is het probleem niet weg, dus zal er in België vermoedelijk nog verder onderzoek gedaan moeten worden. Dankzij de onderzoeken weet de dokter wel welke medicatie hij kan geven. Hopelijk slaat deze aan en kan Ruth de volgende weken terug genieten op de fiets. Meteen na de bespreking van de resultaten gaan we langs het busstation om te proberen een nachtbus richting Salta te nemen. Helaas zal dit pas over 2 dagen kunnen. Niet alle busmaatschappijen nemen fietsen mee en bovendien moeten deze terug in de doos ingepakt worden als we ze mee willen nemen. Als extraatje wordt er op 1 mei gestaakt waardoor we nog een extra dagje mogen wachten in Cordoba. De dag nadien kunnen we dan eindelijk vertrekken. Met de fietsdozen, die we gelukkig bewaard hadden van onze vlucht naar Cordoba, fietsen we naar het busstation. We steken onze fietsen in de doos en gaan de bus op voor een nachtje en een 1000 km verder richting Salta. |
AuteurSchrijf iets over uzelf. Maak u geen zorgen over toeters en bellen, een overzichtje volstaat. ArchievenCategorieën |