Dag 120/131- Samarkand ° Bukhara ° Khiva ° Bukhara ° Samarkand ° Panjakent ° Ayni ° Dushanbe7/18/2018 Na een geweldig afscheid van familie en vrienden in België , ontmoeten we elkaar midden in de nacht op de luchthaven van Samarkand. Heerlijk om elkaar terug te zien! Bob draagt nog steeds zijn T-shirt van de Rode Duivels, de vraag is of hij deze wel überhaupt uitdeed na de match van 3 uur daarvoor tegen Brazilië. Daaruit kan Ruth natuurlijk opmaken dat we dan onze plaats in de halve finale gehaald hebben. Bij een opkomende zon knutselen we de fiets van Ruth in elkaar. Een dik uur later komen we aan in het hostel. De eerste kilometers zitten er op, al stockeren we de fietsen voor een weekje in het hostel in Samarkand om onze reis verder te zetten met de ouders van Bob en te genieten van de tijd die we samen hebben. Na een dutje nemen we de trein richting Bukhara, een mooie stad en wauw wat een chique hotel, nog even verwennerij door de ouders van Bob voor we enkele maanden van kamperen tot hostel trekken. 's Avonds gezellig eten en Bob kan weer een pintje drinken na enkele dagen buikoverhoopliggende materie (de details besparen we jullie graag al hebben we er alle 4 van mogen genieten). De combinatie van de warmte en olierijk/vettig vlees voedsel zorgden ervoor dat onze buiken even geheel overhoop laggen. Goed dat Ellen nog wat medicamenten hiertegen bij had (uiteraard, als je ziek bent, heb je mama's nodig die met redmiddeltjes komen). Aangevuld met de actieve kool die Bibi, onze gids van zaterdag voor ons regelt in de plaatselijke apotheek geraken we er allemaal weer terug op orde. Zaterdag staat er dus een wandeling met gids op het programma, Bibi, de eigenares van het hotel, loodst ons door de stad met een rijkelijke en diepgewortelde geschiedenis. Van grote veroveringstochten die zorgen voor grote kastelen met gigantische muren een heel mooie openluchtmoskee. De Islam is de voornaamste religie in Oezbekistan, al merk je hier in het straatbeeld weinig van. Ze beleven het hier op een heel open manier. Van Bukhara tot Khiva kunnen we genieten van een luxueuze rit in een busje met airco. Heerlijk wetende dat de temperatuur in de woestijn, waar we nagenoeg de hele dag door rijden, pakweg 45 en tot 50 graden kan gaan. We kunnen het aan den lijve ondervinden als we 's middags voor lunch in een plaatselijke restaurant stoppen en de zweetdruppels snel weer tevoorschijn komen. Tegenover het restaurant staat een smeulende, uitgebrande vrachtwagen. De dag ervoor gebeurde er jammer genoeg een dodelijk ongeluk. De chauffeur was in slaap gevallen en achterop een andere vrachtwagen in gereden. Vermoedelijk de enige 250 km waar je in slaap kan vallen gezien enkel daar goede weg ligt tussen deze steden. Elders moet je heus wel opletten voor putten, omhooggekomen asfalt, nog wat putten, een diepe borduur naast de weg en meer van dat. Volgens onze taxichauffeur was de parallelweg nog erger. Moeilijk in te beelden dat dit zelfs kan. In Khiva aangekomen, worden we meteen aangenaam verrast door de charme die dit stadje te bieden heeft. We vergeten daardoor snel dat we per ongeluk bij het verkeerde hotel stonden, al bleek achteraf dat we wel bij het beste hebben ingecheckt. We dineren op een terras met mooi uitzicht. De volgende dag laten we ons opnieuw in de geschiedenis van de stad onderdompelen met een gids. We zoeken steeds de schaduwplekjes op vanwege de warmte. Als je jezelf dan bedenkt dat ze van Istanbul tot Beijing toch wel een tiental jaar onderweg waren, gepakt, gezakt met hun kamelen en in deze verschroeiende hitte, daar moet doorzettingsvermogen mee gepaard zijn gegaan. Het stadcentrum is autovrij en helemaal ommuurd. Dit geeft een heerlijke rust. In Khiva staat een prachtige moskee. 120 houten pilaren die stuk voor stuk anders zijn uitgesneden. Enkele zijn zelfs nog de originele van 1000 jaar geleden, en sommigen zwart aangelopen van brandstichting door veroveraars in het verleden. Al sloeg men er nooit in de moskee klein te krijgen, zelfs de grootste heerser Djenges Khan moest hem laten staan. 2 glazen dakjes zorgen voor een natuurlijke lichtinval en het geeft een zalig gevoel er in alle rust en aangename temperatuur te kunnen vertoeven. We krijgen de kans de minaret van deze moskee te beklimmen. Hijgend van de inspanning kruipen we naar boven en kijken we uit over de prachtige stad. Wetende dat de imam dit dagelijks 5 keer deed, die moet een stevige conditie hebben gehad. 's Avonds installeren ze in het hotel speciaal voor ons een groot scherm waar we de voetbal kunnen bekijken na het verorberen van een Oezbeekse, stevige pizza. Jammer genoeg zonder overwinning. 's Ochtend vroeg is het tijd om afscheid te nemen van de familie 'van Riel'. Eerd en Ellen zetten hun weg naar huis terug in. Het was zalig enkele dagen te hebben doorgebracht met hen! Dankjewel voor de goede zorgen! Wij kruipen nog even terug in bed, genieten van een uitgebreid ontbijt en vertrekken richting een Hostel in Khiva. De volgende dag lopen we bij toeval op een fietser die een taxi neemt van Khiva naar Bukhara. Hij vraagt of we willen meegaan en de prijs willen delen. We twijfelen even omdat we eigenlijk al treintickets hebben, enkel moeten we dan nog 2 dagen wachten, waar we geen zin in hebben. We besluiten mee te gaan en onze tickets te ruilen. Opnieuw de rit in de broeierige warmte, ditmaal zonder airco. Vrijdag ochtend vroeg arriveren we terug in Samarkand. Na deze mooie en leuke cultuurtrip hebben we 2 dagen om alles voor te bereiden en richting Dushanbe in Tadzjikistan te trekken. Ons fietsersgat zit op hete kolen, dus we hebben er enorm veel zin in. Alles klaar en hupla de fiets op, daar keken we enorm naar uit. In het begin nog plat uit de stad, maar meer en meer de natuur in en de daarbij horende klimmen en dalen. 's middags, net na de vlotte grensovergang naar Tadzjikistan, kunnen we weeral gelijk genieten van de gastvriendelijkheid van de Tadzjikken. Terwijl we eten, stopt een gezinnetje die met hun ezel op pad zijn. We krijgen een grote handvol abrikoosjes, heerlijk om op de peuzelen. We geven in ruil dan maar een wafeltje van moemoe, wat de 2 jongens met veel smaak binnen spelen. Na een eerste dag van 115 km zijn we alletwee goed moe en kamperen we naast de rivier. Snel na het donker worden, vallen we in slaap. Heerlijk om van de fysieke moeheid in te dommelen. De volgende dag begint direct met klimmen en dalen. In elk dorpje worden we warm onthaald door kinderen die zwaaien, juichen en ons aanmoedigen. Ruth heeft nog nooit zoveel gezwaaid als de afgelopen 3 dagen naar kinderen en plaatselijke dorpsmensen, Bob is hier duidelijk meer aan gewend. Halfweg een klim komt een camionette voorbij getuft. We denken op dat moment nog ieuw wat een stank. Maar al gauw vergeten we dat want even later stoppen ze en doen ze teken dat we mee moeten komen. Blijkt dit de leverancier van de plaatselijke bakkers te zijn en we krijgen heel wat broodjes en zoetigheden voor onderweg. Ruth is er zo van onder de indruk dat het enige wat ze kan, glimlachen is, ze weet zelfs niet wat zeggen buiten speesiba, dankjewel in het Russisch. We merken dat onze benen toch wat geleden hebben na gisteren en stoppen tijdig om de volgende dag er weer tegenaan te kunnen. Het wordt meteen een pittige dag. Een goede eerste kennismaking met wat volgen zal in het Pamirgebergte. Tegen het einde van een lange klim, hijgend, half met onze tong tegen de grond komt een busje met kinderen voorbij die ons volop aanmoedigen, applaudisseren en juichen. Ja... dan geraak je plots wel boven! Al moeten we enkele meters later wel echt stoppen omdat Ruth het klimmen nog niet gewend is. Bovenaan de klim ligt een tunnel van 5 km lang. Van horen zeggen niet aangenaam om door te fietsen o.w.v. stof en uitlaatgassen. We denken eraan een lift te nemen, gezien ons dit wel enkele maanden van ons leven zal besparen. Op een km of 3 van de tunnel stoppen we even om wat te drinken. We worden vrijwel meteen aangesproken door een camionchauffeur die ons mee wil nemen door de tunnel. Fietsen op de camion en enkele km later kunnen we ze er weer afhalen. Tijdens het lunchen 's middags roept een vrouw ons om chai te komen drinken. Overigens niet de eerste die dit vandaag roept. Bob weet dit gemakkelijk af te wenden, Ruth zou zonder Bob vermoedelijk op alles ja zeggen en effectief dubbel zo lang onderweg zijn door de gastvriendelijkheid. We dalen verder richting Dushanbe af en tegen een stevig tempo komen we s avonds aan in Dushanbe. Alvast genoten van de eerste 3 dagen samen fietsen. We nemen een dagje rust en vertrekken nu richting het Pamirgebergte. Laat de beproeving maar komen!
6 Reacties
lien
7/19/2018 10:17:16 am
beste bob & co ik zie dat mijn juf (jou mama) bij jou aangekomen is .hopelijk doet het deugt om haar terug te zien .dat zal wel zijn hè. nog veel plezier maken . veel zon hebben . in Oostmalle schijnt het zonnetje wel veel. hier is het warm. daar zal het wel ssssssuuuuupppppeeeerrrrr warm zijn.zonnige groetjes uit Oostmalle.dada
Antwoord
Eerd
7/19/2018 11:24:11 am
Dag Bob en Ruth
Antwoord
Ann
7/20/2018 11:19:39 am
Waw, ruth al meteen 115 km op haar eerste dag. Straf hoor, om dat allemaal te presteren bij die hitte. Ik had al een kort verslag per telefoon maar deze blog is echt hét van hét om jullie te volgen. Hier komt ook een hittegolfje onze richting uit, het is al ruim een maand aan het zomeren = bijzonder. Gr
Antwoord
sigrid
7/20/2018 01:50:37 pm
Dag Bob en Ruth,
Antwoord
Nina
7/21/2018 05:33:52 pm
Oooh, naaaajs. ;-) Love you! <3
Antwoord
Lore
7/25/2018 11:07:21 pm
Waw, zotte avonturen daar! Al goed dat je je persoonlijke reisgids daar hebt Ruth ;-). Ik weet niet of jullie daar nog steeds in die hete temperaturen vertoeven, maar alleszins: respect! Hier 30-35gr en alle fysieke inspanning is er teveel aan, dus ik weet niet hoe jullie het klaarspelen om daar 100km in te fietsen! En die tunnel, daar zou ik precies ook niet in willen rijden, ik denk dat ik de Kennedy ook al als ik een motor zie passeren. Leve de gastvriendelijke camionchauffeur!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Onze BlogOp regelmatige basis houden wij jullie op de hoogte van onze avonturen. Zo kunnen jullie mee genieten van verschillende momenten en ervaringen op onze weg rond de wereld. |