Het is al warm wanneer ik opsta en de rest van de dag is het dat nog meer. Onderweg passeer ik een meer waar ik even stop om een verfrissende plons te nemen. Wanneer een slang me voorbij zwemt kom ik er snel uit en fiets ik verder. 's Avonds arriveer ik in een stadje en besluit om er te overnachten. Na een dag fietsen in de hitte kan ik mijn fietskledij bijna rechtzetten vanwege al het uitgezwete zout. Ik word uitgenodigd bij twee jonge mannen, eet eerst gratis kebap bij een slager en samen kijken we een wereldbekerwedstrijd tussen Iran en Marokko. Iran wint de wedstrijd en heel de stad is plots vervuld van toeterende auto's met daarin uitbundige Iraniërs. Brommers branden hun banden op door rondjes te draaien en ik maak kennis met het bizarre verleidingsspel tussen jongens en meisjes die elkaar vanuit de auto onopvallend verleiden. Een Iraanse relatie is niet toegestaan en blijft geheim tot men trouwt. 's Nachts drink ik vodka en rijd ik tot laat door de straten in een auto met luide muziek. Het is een bizarre avond. De volgende ochtend verloopt maar moeizaam. De drank van gisteren en de hitte spelen me parten. Ik fiets bergop tot ik opnieuw in de natuur ben, en vind een rustig kampeerplekje naast een rivier die verscholen ligt tussen rotsen en grote oude bomen. Uitgeput sla ik mijn avondeten over en kruip nog voor het donker mijn tent in. De volgende ochtend sta ik vroeg op om de hitte zo veel mogelijk te ontlopen en zet de beklimming verder. Na veel puffen maar ook veel mooie natuur onderweg bereik ik de bergpas en neem ik een duik in het bergmeer bovenaan. Het landschap verandert in rotsen en zand: ik ben aangekomen bij de woestijn! Ondanks de hitte geniet ik van het uitgestrekte landschap. Ik kampeer in de woestijn. 'n Nachts is er maar weinig afkoeling en er waait een stevige wind. De volgende dag wil ik een grotere plaats bereiken om er de Belgen tegen Panama te zien voetballen. Het is vlak fietsen door dorre landschappen met de wind in de rug. Tegen de avond heb ik 180 km afgelegd en zoek ik een tv. Ik krijg er ook eten en drinken en ze brengen me naar een parkje met een sanitaire blok. Na enkele glaasjes cay overnacht ik in mijn tent. 's Ochtends krijg ik ontbijt op bed, en de tocht gaat verder door de verschroeiende woestijn. Het wordt een korte fietsdag. Vanwege de drukte op de weg en het monotome woestijnlandschap besluit ik om een trein naar Mashad te nemen . De trein vertrekt pas 's avonds, en in het station word ik uitgenodigd bij een gezin waar ik mag douchen, de was mag doen en eten krijg. Na een dutje word ik naar het station gebracht waar ik de trein neem. Op de trein ontmoet ik een jonge student die me een slaapplaats aanbiedt in Mashad. Ik aanvaard het graag en kom terecht in een warm gezin, waar ik een laat avondmaal krijg vooraleer ik in bed kruip. De volgende dag ga ik langs de ambassade voor mijn visum voor Turkmenistan. Er is iets mis gelopen en het zal pas drie dagen later klaar zijn. Ik besluit om bij het gezin te blijven. Ze bezitten enkele winkels met handgemaakte (zijden) Perzische tapijten en ik leef enkele dagen met hen mee. Ik geniet van de goede zorgen en de rust in een door airco gekoeld appartement. Tussendoor breng ik een bezoek aan de grootste bedevaartplaats in Iran, het graf van de achtste Imam Reza. Om niet verveeld te raken, trek ik er met Ardalan op uit om een nacht te kamperen in de natuur. Naast zijn kennis over de bergen, leer ik hem genieten van het reizen met de fiets. Onderweg krijg ik van een slager het beste vlees om later deze dag klaar te maken op een bbq. Doorheen een koele vallei die overdekt is met bomen, fietsen we tot in Kang, een bergdorp gebouwd tegen een bergflank met huizen uit klei en stro. Langs een riviertje vinden we een kampeerplek en maken we vuur voor de bbq. De omgeving staat vol met kleine kersenboompjes die bulken van de donkerrode kersen! Na een stevig avondmaal slapen we in openlucht onder een prachtige sterrenhemel. 's Ochtends fietsen we in een snel tempo bergaf terug naar Mashad om tijdig bij de Turkmeense ambassade te geraken. Daar aangekomen krijg ik het teleurstellende nieuws dat mijn visum is afgewezen. Na even balen kan ik me gelukkig snel over deze tegenslag zetten en ga ik op zoek naar een goedkoop vliegticket. Een dag later vertrek ik dan maar terug naar Teheran met de trein om daar het vliegtuig te nemen. De fiets uit elkaar halen neemt een dag in beslag, bepaalde onderdelen heb ik blijkbaar stevig vastgezet na duizenden kilometers fietsen. Met mijn fiets in een grote doos en een grote zak met mijn tassen word ik naar het treinstation gebracht en neem er afscheid van de familie van Ardalan. Omdat ik nu enkele dagen tijd 'over' heb, ga ik de vulkaan Damavand beklimmen. Nadat ik mijn fiets heb achtergelaten bij het depot van het station vertrek ik al liftend naar de voet van de vulkaan. Liften brengt steeds onverwachte ontmoetingen met zich mee. Zo start ik mijn klim met enkele gepensioneerde gidsen die verse melk en yoghurt gaan halen bij een herder in de bergen. Via binnenwegen wandel ik tot de tweede shelter, waar ik de nacht doorbreng in openlucht. Zonder slaapzak is het toch maar fris en slaap ik slecht. Bij de eerste schemering sta ik dan maar op, ontbijt snel en begin ik aan de klim naar de laatste shelter op 4200m hoogte. Een mooi bergpad slingert rustig omhoog. Onderweg ontmoet ik nog twee vroege vogels, met wie ik de laatste kilometers samen verder klim. Na vier uur stevig doorwandelen komen we aan in een verlaten shelter. De aanwezige gasten zijn immers bezig met hun beklimming naar de bergtop. Ik vul de dag met gesprekken, wat eten en vooral genieten van de stilte en de prachtige uitzichten. Damavand is immers een eenzame berg die hoog boven het omliggende landschap uitsteekt. Ik maak mijn rugzak klaar voor de klim. Ik wil morgen in alle vroegte vertrekken. Om 4 uur gaat de wekker en nog voor de eerste zonnestralen de horizon oplichten vertrek ik. Met een koplamp begin ik als eerste aan de beklimming. Het is een afwisseling van steile bergpaden en los vulkanisch gesteente. De sneeuw die ik passeer is nog beenhard, wat de reden is voor het vroege vertrek. Net voor de top passeer ik een vulkanisch gasveld waar her en der gaswolken ontsnappen uit de bodem. Vanwege de onvoorspelbare wind kom ik soms in zo'n wolk terecht, waarna het moeilijk ademen is. Uiteindelijk bereik ik de top/krater: met zijn 5671m het hoogste punt van Iran, een waanzinnig uitzicht. Het geeft me een enorme adrealineboost. Mijn afdaling doe ik, op aanraden van degenen die gisteren de piek beklommen, al glijdend door de sneeuw op mijn gladde Ortliebtas. Op een klein uur ben ik weer bij de shelter, het ging heel snel en was ontzettend leuk! Na een portie warme noodels daal ik verder af. Onderweg passeer ik twee mannen die als voorbereiding op de Leninpeak (7134 m) een nacht hebben gekampeerd op de krater. We dalen samen verder af. Ze geven me een lift naar Teheran en ik word uitgenodigd bij vrienden van hen om er te slapen. Na een hoognodige douche en een korte nacht word ik tot aan het treinstation gebracht. Ik haal er mijn fiets en bagage op. Een grappige taxichauffeur rijdt me naar de luchthaven en ik zorg ervoor dat mijn fiets mee op het vliegtuig gaat. Wanneer ik aankom in Tasjkent (Oezbekistan) ben ik blij dat mijn fiets, die uit een gehavende doos komt, nog helemaal ik orde is. Goed ingepakt dus! Ik beland plots in een nieuwe cultuur, met de fiets zijn overgangen minder abrupt. Oezbekistan is ook Islamitisch, maar alcool is er geen probleem en ik kijk mijn ogen uit naar al die korte zomerse kleding, toch even verwarrrend. Na geld te wisselen, een sim-kaart te kopen en lekker te eten, ga ik naar een hostel om er uit te rusten.
Ik rust goed uit, geniet van het vrije internet en kan opnieuw mijn blog bewerken. In de namiddag verken ik Tasjkent met de fiets, bezoek de bijzondere bazaar en hang wat rond op de bekende pleinen tijdens een zwoele zaterdagavond. Ik geniet opnieuw van het heerlijke gouden alsook koude gerstennat om uiteindelijk na wat WK voetbal mijn comfortabel bed op te zoeken.
3 Reacties
Georgee
7/1/2018 03:20:57 pm
Dag lieve bob zo verweg en toch heel nabij.wat ben ik fier op mijn petekind. Een eerste periode is bijna achter de rug en nu komt ruth je vergezellen en ze is er klaar voor hoe kan het anders .ik wens jullie beiden een goede tocht na eerst nog uitkijken d naar de komst van je ouders.ik kijk alvast uit naar verder nieuws van jullie avontuur.een dikke knuffel van je moeke
Antwoord
Gerrit
7/2/2018 01:16:01 am
Hey bob , zie jij er iets in om je verhaal te doen voor gazet van
Antwoord
Bob van Riel
7/8/2018 11:05:07 am
Dag Gerrit
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Onze BlogOp regelmatige basis houden wij jullie op de hoogte van onze avonturen. Zo kunnen jullie mee genieten van verschillende momenten en ervaringen op onze weg rond de wereld. |